Snølykke

Høyr berre her: På torsdag kom Jokke. Då blåste det. Det gjer det eigentleg alltid. Fredag snødde det, både ovanfrå og frå sida. Sny er bra, vi likar det. Laurdag kom det meir sny, og eg skreiv på oppgåva mi. Det var heilt etter planen, etter vinterferien i fjor med pudder og sol hadde vi ikkje venta så mykje i år. Veret slår ikkje til to år på rad tenkte vi, og hadde roa oss med den tanken.

Men så.

Søndagen vakna vi til klår himmel, strålande sol og lite vind. Vi til fjells. På veg opp lia var snyen praktfull og eit augneblikk var vi nesten optimistiske. Men det ga seg snart, eg er ikkje glad i grunnlaus optimisme, og det er då så mykje å deppe over på tur. Det er til dømes sjeldan ein er passe varm. På veg opp er ein for varm, sjølv om fingrane er kjenslelause av kulde, og på vei ned blir det for kaldt. Fingrande held seg stivfrosne på veg ned óg sjølvsagt. Motvind er nesten like ille som sidevind, men verst av alt er stilla, for då veit du ikkje kor vinden kjem til å råke deg neste gong. Slik var det på søndag. Varmt frå sola, nysnyen gnistra og vinden heldt seg vekk. Pudderet lå tjukt som ei dyne heilt til toppen, det var berre hardt over bekkedalen, og det var like greitt, for på flata treng ein litt fart, laussnyen er så fæl å bremse.

Men vi fekk då litt fart:

Sjølv eg kjente at eg var glad. Pudderkøyring er rein lykke. Kor er reporterane som fortel om at nordmenn er så lite lykkelege når eg kjem svingande, dansande og flaksande i laussny ein søndag i mars? Trur desse reporterane at ein finn lykkelege menneske i busskø på Etterstad? Nei, lykken han kjem i små glimt. Som når dei første svingane sit, når kjærasten ikkje klarar å la vere å kvine der han fyk forbi i laussnyen, og når Tigern freser av glede fordi Jokke har tryna og Tigern er full av sny. Men når eg baksar meg ut av mi sjølvgrave hole etter ei kræsjlanding av dei sjeldne er det yttarst sjeldan eg stikk trynet i eit kamera og høyrer det magiske spørsmålet: "Si meg, er du lykkelig?". Viss nokon stakk mikrofonen i andletet mitt då, så ville eg rope eit ljomande "JA, eg er lykkeleg!" Og så ville eg nesten hosta meg i hel av all snyen som eg hadde svelgt, og så hadde eg kanskje døydd av kveling. Men eg ville i alle fall ha døydd lykkeleg.