Mini-break til Stockholm, dag III

Søndagen hadde vi berre eit par ting vi skulle sjå: Vasa, på hockeyfinalen og Amadeus på Dramaten.

Vasa var fantastisk! Heile historien er jo fullstendig vanvittig - her byggjer ein eit digert skip, sjøset det og så synker det etter ti minutter innaskjærs. Der får det liggje i over tre hundre år, og så grev ein det opp att. Utruleg imponerande byggverk, ikkje like imponerande funksjonsnivå. Museet er verdt ei vitjing, altså, det er kjempeflott.

Så var det tid for hockeyfinale. Vi håpte sjølvsagt at det skulle ende med OS-gull til svenskene, og var vel budde på å bli med på feiringa etterpå. Vi fann oss nok ikkje den staden der den mest ihuga hockefansen såg kampen, vi var på Sjöcaféen med utsikt til Strandvägen, som visstnok er Sveriges fornemste adresse. Strandvägen ser slik ut frå Djurgårdssida av vassputten:

Sverige tapte jo diverre finalen, så då måtte vi finne på noko anna enn å feire, så vi traska litt rundt i Gamla Stan før vi endte i staselege omgjevnadar på Dramaten:

Vi såg Amadeus, med Johan Rabaeus i hovudrolla som Salieri, hoffkomponisten som brått fekk ein ung Mozart å konkurrere med. Og lamslåtte var vi båe, han var heilt utruleg bra, ein fantastisk prestasjon. Vi skulle berre sjå noko, vi, for å ha vore på Dramaten. Og dei selde stykket som eit artig stykkje, mest som ein farse eller ein musikal. Og det var artig, for all del, men så mykje meir også. Eg har blitt Rabaeus-tilhengjar.