Ein liten drapsmaskin

Ikkje så lett å sjå for seg når ho ser ut som her,  men (det silkemjuke) skinnet bedrar. Esterka brukar ikkje å mjaue så mykje når ho ikkje ser oss,  så Jokke var litt overraska over å høyre mjauing utanfrå i går. Men der sto ho, med ei diger, berre halvdau, jordrotte mellom labbane. Og mjaua stolt. Kverka stakkaren gjorde ho først etter å ha motteke ros og skryt. 

Ti minutt seinare var berre snuten og nokre tarmar att.  Knaseljoden var ikkje til å halde ut. 

I dag tidleg kom ho med ein bitteliten fugl.  Eg er glad døra var att så kreket blei lagt på trappa, eg er berre dels motivert for å få daue dyr inn i stova. 

 Brutal? Eg?