Eg har kvia meg litt for å kaste meg inn i debatten om nynorsk sidemål. Ikkje berre har eg eit litt ambivalent forhold til sidemålet sjølv, samstundes som eg er redd for at nynorsken skal døy dersom sidemålet blir vekke frå norsk skule. Vidare går eg gjerne i tog for å redde nynorsken, nynorskbrukarane sin rett til fagbøker på nynorsk og at offentlige dokument skal vere på båe målformer. Men det er så mange andre som hever røysta si og seier det eg også meiner, så eg har stått på sidelinja til no.
Men så:
Herleg, altså!
Eg kjenner det mest snører seg i bringa når eg tenkjer på at nynorsken kan døy. Etter å ha komme over austlandsfordomane mot språket, blei eg for alvor glad i nynorsken som sakprosaspråk. Dei fleste vil vere med på at nynorsk er eit godt poesispråk, og det kan ein vere samd i, men eg likar det aller best som sakprosaspråk. For å skrive godt nynorsk må ein skrive godt norsk, ein kan ikkje gøyme seg bak lange, kronglete setningar og anna bomull. Og for å skrive klart, må ein tenkje klart, ei klar utfordring.
Eg vil ikkje miste variasjonen det gjer meg å kunne bruke både bokmål og nynorsk. Eg brukar båe målformer, og dermed får eg eit enormt register å spele på. Eg er etnisk bokmåling, eg skriv opprinneleg konservativt bokmål, rett nok innafor det Bokmålsordboka tillét, eg er ikkje på Riksmålskøyret. Og takk for det, snakk om å sitje fast i fortida. Dialekta mi ligg ein stad mellom radikalt bokmål og bokmålsnær nynorsk. Tigern skriv om lag slik eg pratar, om det skulle seie dykk noko. Dermed brukar eg raddisbokmål når eg skal vere uformell, og bakstreverbokmål når eg skal vere formell. Eg skriv eit nynorsk som opprinneleg var nordnorsk, det var min måte å ta med meg språkrikdommen nordfra. No skriv eg nok ganske tett opptil den interne Samlagsnormen, altså ei ganske moderat utgåve. Eg synest det er heilt fantastisk å ha ein slik målrikdom!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar